Ein del av det nye livet

Å ta fatt i joggeskona

I Madagaskar er det verkelig ikkje ein kvardagskost å jogga. Folk som held på å miste bussen, eller har noko anna viktig ein må rekke, er nok det nærmaste ein kjem. Når eg og Silje skulle gå på joggetur om morgonen i marka, var det ikkje løye at me fekk ein del rare blikk og kommentarar når me i tillegg er kvithuda og blir lagt godt merke til. Det verste var at me ikkje heilt visste kor me skulle jogge hen, så plutselig kom me til vann-groper, eigendommar og møtte på folk som var midt oppi arbeidsøkta si med å dyrke ulike kornslag. Det var litt av ein labyrint me prøvde å finna oss fram i. Våras gode spenst måtte til når me måtte hoppe over store vassdrag på kryss og tvers. Herlig temperatur å jogge i når ein kjem seg opp tidlig nok om morgonen!

Massemord !

Ein kveld me kom heim og skulle lage mat, var ikkje alt som me trudde. Det titta fram ein etter ein. Kjøkkenet var fullt av kakerlakkar. Det var greit med dei små, men når dei gedigne kom fram frå sin skjule-plass, og i tillegg kunne fly vart beina tatt opp på stolane og insektspraya i handa vart tatt i bruk. To heile boksar med spray gjekk vekk på ein liten halvtime. Rommet vart fullt av gass, og me kom ut å herka som om me hadde fått ein kraftig KOLS. Dagen etter låg det minst 40 døde kakerlakkar strødd over på golvet og benken på kjøkkenet. Eitt oppdrag vellykka og fullført. Det gjenstår bare å sjå om det kommer like mange i begravelsen.

Gassisk mat

To tredjedelar ris. Tilbehøret er alt frå blad-stuing til kjøtt og sausar av alle slag. Me har blant anna smakt bønner i ein slags kokkussaus, ein stuing som lignar på mold, men alt godt. "Laoka" blir det kalt, (det som ikkje er ris). Dei fleste innfødte koker maten ute i metallgryter på kol. Å drikke det svidde vatnet frå den kokte risen var overraskande godt.

Ein dag i Tana                                                                                                                                                      Me hadde gått rundt ved markedet og opplevd livet i storbyen. Etter ei god stund, uten å merke noko såg Sigrun med ett tilfelle ned på buksa si. Ett kutt rett inn til huden i bukselumma. Mobilen hennas var forsvunnen. Det er fasinerande kor proffe ein er. Kipt var det, men verre ting kunne ha skjedd. Når me såg ein mobil som var heilt lik på hennas på heimvegen, vurderte me å gå å sjå på bakgrunnen. Det hadde vore litt humor viss me hadde funne han igjen som tjuvegods. Her fekk me ein lærepenge, at me må pass godt på tinga våre. Livet her er ikkje som Noreg!

På veg heim til Sabnam stoppa me for å kjøpe kost, feiebrett og bossbøtte. Vannfilter hadde me kjøpt tidligar. På rekke gjekk me med våre kvarsine ting. Viss me ikkje hadde fått blikk frå før av, fekk me det i alle fall no. Klokka byrja å nærma seg tid for engelsk.klubben, og det merka me meir enn som så. Til nærmare me kom, til fleire og fleire folk var me samla som skulle til samme plass. Når me hadde komt fram var det ikkje lengre me som bar varene sjølv, men gassarane. Dei er virkelig hjelpsomme. Ein merkar at det teller meir med gode vennskap i denne kulturen enn noko anna.

Det er lov å være litt turist også

Me bestemte oss for å gå å sjå palasset til Oscar Rova Ambohimanga. Det tok 3timar å gå bort, (ved å merka i ett gassisk tempo). I ett norsk tempo hadde me kanskje brukt ein og ein halv time. Me gjekk opp igjennom fjellet, og passerte fleire landsbygder før me kom til bilettsjappa. Prisforskjellen her på innfødte og oss var sjokkerande. Me kunne ikkje anna enn å le. Ikkje det at det var dyrt, men for ein gassar kosta det 200ariar for å komme inn, mens me betalte 7000ariar. Når me kom på toppen, såg me over heile Sabnam.

Gassisk kor, korleis er det?

Me joina det gassiske ungdomskoret i Sabnam. Litt seint kom me, men dei første var me fordet. Når det hadde gått ein time byrja det å samle seg opp med folk. Me lærte sangar på gassisk og fransk. Læremåten var å synge tonearten for å lære melodien, før ein lærte lyrikken. Det var underholdning i seg sjølv med bruken av keybordet. Bruken av takten på keybordet med trommer, gjorde det nesten umulig for koret å synge i rett takt.

Flaks eller uhell

Etter ein morosam spelekveld med naboguttane den siste kvelden på Sabnam før språkkurs, hadde me problem med låsen til rommet. Låsen hadde gått i vrange. Nøkkelen gjekk bare rundt og rundt. Det enda med at me måtte slå opp døra, men ikkje nok med det. Når me skulle kjøre dagen etterpå. Etter å ha stabla heile flyttelasse innpå ett anna rom, klarte taxi- sjåføren å komme nedi med bensinpotta så heile potta datt av. Dette er lett med litt uforsiktig kjøring og humpete veg. Stakkar. Med "vaza" inne i bilen i tillegg (utlendingar), gjore det ikkje saken bedre. Det samla seg masse folk rundt, til og med motkjørande taxi-sjåfør med full bil stoppa. Litt stressa kjørte han uten potta, med ein lyd som overdøvte alt. Me såg på heile han at han ville komme seg fortast mulig fram. For det å ha ein grei bil har ein del å sei for gassarane. Me ser aldri ein skitten bil på gata.

Taxi- brusen på veg til Ansirabe for språkkurs

Bagasjen vart heven opp på taket. Eg satt på ett sete som vunga fram og tilbake kvar gang det kom ein sving. Høg stemningsmusikk var på, og me satt tett. Koselig!! Me kjørte forbi brunoransje fossar, marker i trappfasong, Når bussen stopper stårmer det folk mot vindauget med korger på hodet for å prøve å selle ting. Dei opner vindauga og gjer alt for å få nokon kroner. Me kjører forbi ein kvit mann med kamera som står midt mellom ein haug av gassarar. Klær tørkes alle mulige plassar. Ein motorsykelist med kona og eitt lite spebarn i handa suste forbi. Ein anna kom syklande med ein liten på rattet. På endestasjonen samla det seg så mange gassarar at me nesten ikkje kom oss ut. Alle ville gi oss transport. Me kjørte med "Kinga", ein litesn rask bil til misjons centeret, kor me ska befinna oss dei tre nye vekene.